Aangenaam, Johan is de naam. Eigenaar en oprichter van BlackMount. Blackmount is veelzijdig inzetbaar en beschikt over een brede kennis en een eigen denkwijze.

Ik ben niet eigenwijs. Mijn manier is gewoon beter.

Johan Wiersma, geboren in 1989, ja echt waar. Ik heb de 80’s meegemaakt 😉 Halverwege het jaar, op 13 juli om 22.40 uur, ben ik op de wereld gezet.

Met de Friese roots van mijn vader en wat Gronings bloed van mijn moeder ben ik opgegroeid in Surhuisterveen. Hier heb ik de peuterspeelschool, het basisonderwijs en het voortgezet onderwijs doorlopen.

Mijn moeder verzorgde het huishouden goed, en bij mijn vader kon ik het een en ander leren op het gebied van constructiewerk en metaalbewerking. Als kind was ik daar dan ook vaak te vinden naast school en (buiten) spelen, of met LEGO. Ik leerde al vrij vroeg omgaan met techniek. Als iets stuk was, werd het eerst uit elkaar gehaald om te kijken hoe het in elkaar zat voordat het weg werd gedaan.

Al vrij vroeg maakte de computer zijn intrede, eerst nog met DOS en Windows 3.14 waarop wat spelletjes gespeeld konden worden. Maar ook fanatiek met Paint rechthoekjes tekenen. Op een gegeven moment kwam mijn vader met AutoCAD 2000, waar ik gek op was. Ik kon me helemaal verliezen in technische tekeningen. Wat een inbeeldingsvermogen kon ik altijd maken van een paar lijnen. En wat een uitdaging om die computer helemaal te leren kennen, wat je er allemaal wel niet mee kan.

Na de basisschool ging ik naar het Singelland waar ik de eerste 2 jaren niet veel aandacht aan besteedde, en daarna een praktijkrichting moest kiezen. Zorg en welzijn werd het niet, dat was voor vrouwen. Theoretisch leren was niet mijn ding. Dus motorvoertuigentechniek of de bouw in. Dat werd dus de bouw, om een brede basis voor later neer te leggen. Vanuit ouderlijk invloed, was de reden dat ik het beste een praktisch beroep moest doen, omdat die basiskennis ook op latere leeftijd handig is. De bouwopleiding heeft mij dus goed gedaan, en ik vond het op zich best leuk om wat houtbewerking te doen, vogelhuisjes timmeren, muurtjes metselen, maar toch ook veel tekenwerk. Zowel uit de vrije hand als met een liniaal op de tekentafel. “Jij wordt later architect”, zeiden ze.

In mijn vrije tijd verdween ik steeds meer achter het scherm, en naast spelletjes begon ik ook meer het programmeren te ontdekken. Websites maken ging mij niet slecht af. Van HTML naar PHP, SQL erbij en wat CSS. Ik programmeerde op een gegeven moment zelfs mijn eigen kleine ERP-systeempjes.

Na het afronden van de timmeropleiding, ging ik naar het MBO. Naar de open dag van Friese Poort in Drachten. Mechatronica, een spiksplinternieuwe opleiding met robots. Dat moest het worden. Helemaal into de besturingen en wilde daar graag meer van leren. Maar helaas. Er waren te weinig aanmeldingen. Zodoende deed ik beroepskeuzetesten en capaciteitstesten. Resultaat: Werktuigbouwkunde niveau 4. Hoe toevallig, de connectie met metaal waar ik mee ben opgegroeid van mijn vaders zijde. Maar oh jee, ik had maar niveau 2 behaald met mijn timmerdiploma. Wat nu? Een tussenjaar. Ja. Toch nog een extra jaar gedaan op het Singelland om niveau hoger te komen, en zo doorgegaan naar de Friese Poort om mijn diploma werktuigbouwkunde te behalen.

Vakken als bedrijfskunde, AutoCAD, besturingstechniek en andere dingen op de computer bevielen mij uitermate goed. Wiskunde en Nederlands bleven wat achter. Tijdens de eerste stage kwam ik bij een bedrijf dat nog maar net een paar jaar op de markt was, en CNC-machines gebruikte om met behulp van lasers RVS plaatwerk op maat te maken voor klanten. Hier kwam ik al snel op de werkvoorbereiding terecht om CAD-tekeningen van klanten te optimaliseren en vervolgens zo te programmeren dat dit efficiënt werd uitgesneden door de machine. Hier was ik goed in. Ik voelde me hier goed, omdat het bedrijf IT hoog had staan, kon ik hier ook veel in meegroeien samen met mijn eigen kennis. Bij dit bedrijf ben ik blijven hangen na schooltijd en in vakanties. Ik heb nog een paar andere stages gehad in onder andere de technische dienst van een beddenfabrikant en een bedrijf in draai- en freeswerk. Ook liep ik stage bij een carrosseriebouwer, waar ik als een van de weinigen ook op kantoor heb meegelopen om tekenwerk te verrichten, en ondanks dat het niet bij de opleiding hoorde, heb ik hun website bijgewerkt.

Na het behalen van mijn diploma, ben ik fulltime gaan werken bij het snijbedrijf. Het ging goed met het bedrijf. Het werd meerdere malen verbouwd en uitgebreid. Nieuwe machines erbij, nieuwe technieken, ik was bedreven met mijn kantoorbaantje, en heb hier met veel jaren goed werk verricht.

Nadat ik genoeg had van mijn eerste auto, een Renault, heb ik een Toyota gekocht. Ik die het hele internet probeerde te kennen, kwam uit bij een autoclub in het noorden. Na het forum van de Clio Club moest ik nu wel naar de Toyota Club. Na het gezamenlijk bezoeken van wat evenementen en bijeenkomsten, en het verslag leggen van eigen modificaties aan de auto op het forum, begon ik steeds meer in het bestuur van de organisatie te komen. Dit begon met een paar uitjes organiseren, foto’s maken, website onderhouden, en social media opstarten.

Om mijn honger naar bezigheid en nieuwe technische dingen te stillen, besloot ik de fotografiehobby op te pakken. Met de aanschaf van een professionele DSLR-camera, een workshop en een hoop lezen, zien en uitproberen, ging ik op pad. Van natuurfotografie tot alles vastleggen op de evenementen en bijeenkomsten waar ik kwam. Niets was veilig. Een klein beetje videomontage was ook geen probleem. En foto-optimalisatie op de computer werd helemaal mijn ding.

In de avonduren heb ik nog geprobeerd om een ingenieurstitel te behalen, door een HBO-opleiding Brede Bachelor of Engineering te volgen aan de Hanze in Groningen. Deze opleiding heb ik na anderhalf jaar voor gezien gehouden, omdat ik niet meer uit het vele rekenwerk en toveren met getallen en letters kwam. Ik was meer iemand voor andere toepassingen en kennis.

Met de Toyota Club ging het goed, ik was helemaal into het organiseren en opzetten van activiteiten en alles eromheen. Ik had ondertussen zelf ook het een en ander aan middelen om wat leuks neer te zetten. Na een succesvol jaarprogramma dat ik had opgezet, en goed draaide met alles erop en eraan, heb ik deze groep verlaten, om mezelf opnieuw te moeten kunnen opladen.

Na het stoppen met het HBO, ging ik op zoek naar een eigen woning. Ik was zo’n 23 jaar en begon me opgesloten te voelen in het ouderlijk huis. Ik had wat gespaard, en begon op Funda rond te kijken. Paar woningen in het echt bekijken. Wat biedingen gedaan. Weinig resultaat, totdat ik in het pittoreske Waskemeer een woning voorbij zag komen, met een bedrag wat in mijn ogen niet klopte. Maar het klopte wel. Het was een executieverkoop. Op hoop en zegen een bod uitgebracht, waarna een biedwedstrijd plaatsvond tussen meerdere partijen, en ik het wonderbaarlijk heb weten te winnen. Na een hoop heen en weer gereis. Inrichten, verbouwen eindelijk mijn eigen plekje.

Er waren dingen in mijn leven die ik niet kon verklaren, en mezelf wat anders voelde dan anderen in mijn omgeving. Na wat onderzoeken kom je op volwassen leeftijd erachter dat je Asperger hebt, en veel dingen op zijn plek vallen. Neiging tot veel uitzoeken, streven naar een soort perfectie, sociaal minder actief, veel interesses in bepaalde dingen, die na verloop van tijd ineens verdwijnen. Ik leerde mijzelf een heel stuk beter kennen. Dit heeft in het bedrijfsleven ook tegenslagen gehad, maar ben er in alle situaties sterker uitgekomen.

Terug naar het snijbedrijf, het werk dat ik deed, begon op een dagelijkse sleur te lijken. Geen innovativiteit maar kwantiteit in de werkzaamheden. Ik was na 10 jaar wel een beetje op uitgekeken, en er deed zich een nieuwe kans voor. Pa kwam met een voorstel dat 1 van zijn opdrachtgevers er mee ging ophouden, en of ik met hem dat bedrijf wou overnemen. Voor mij was er geen mooiere kans, en ben hier letterlijk mee in het diepe gesprongen om mede-ondernemer te zijn van een eigen zaak.

Met vallen en opstaan ben ik zo in de kerstverlichting van winkelstraten en verhuur van feestpalen gekomen. Hier heb ik veel gestandaardiseerd, gemoderniseerd en gedigitaliseerd. Veel werk, veel leren, vooral veel doen.

Voor dit werk heb ik ook mijn vrachtwagenrijbewijs gehaald. Met een kleine vrachtwagen waar een hoogwerker op het dak is gemonteerd, werd de kerstverlichting opgehangen en weer opgeruimd.

Na 2 jaar echter een ingrijpende keus gemaakt om de samenwerking met mijn pa te beëindigen en elk onze eigen weg verder te gaan.

In eigen omgeving kwam er een vacature voorbij om te gaan assembleren van elektrische terreinwagens. Een nog klein en groeiend bedrijf, waar ik net toen corona zijn intrede deed begon. Hier heb ik veel geleerd, en samen met bedrijf weer groei gezien. Maar toch had ik het ondernemersgevoel nog, om eigen te willen en doen.

Door de jaren heen, met de evenementen die ik met autoclubs heb meegemaakt, en de interesse die ik door de jaren steeds meer kreeg voor licht en geluid, ben ik zelf ook het een en ander gaan aanschaffen om uit te proberen. Begonnen met een paar lampjes laten knipperen, naar een speakersetje, tentje, en zo groeiende.

Daar dan ineens krijg je je grote eerste klus om de techniek te verzorgen bij het toneel in eigen dorp. Zenuwachtig en vol nieuwe dingen om nog te leren, veel interesse gekregen in het theatergebeuren.

Dan toch in 2020 heb ik mij weer ingeschreven bij de KVK. Nieuwe naam, kor regeling. We gaan rustig aan weer wat opbouwen, volledig zelf. Nog wel in loondienst bij de elektrische wagens, maar wel de mogelijkheid om ernaast mezelf er wat naast wat bij te kunnen doen, en te proberen wat meer in de evenementenbranche te komen en eigen projecten te kunnen doen.

Via via kwam ik in contact met een paar bedrijven waar ik af en toe in het weekend of in de vakantie kon helpen met op- of afbouw van een evenement.

En toen kwam het moment dat ik ook meer voor door de week werd gevraagd, en ik na 3 jaar assemblage van elektrische terreinwagens toch ook wat meer uitdaging wou, en niet op dezelfde plek wou blijven zitten. Corona voorbij, en de knoop doorgehakt om fulltime voor mezelf bezig te gaan.

Ondanks dat het nu nog maar een paar maanden is, geeft het mij zoveel vrijheid, eigen planning en uitdagingen en mogelijkheden dat teruggaan moeilijk is. De werkzaamheden die ik nu doe bieden mijn prikkels voldoende motivatie, en heb mijn eigen mogelijkheid tot rust nemen. De wisseling in werkzaamheden laten mij zien dat ik het goed doe op korte opdrachten en projecten. Ik heb de mogelijkheid om diverse vakgebieden te betreden en uit te proberen. Ik geef duidelijk mijn mening, wat ik leuk vind, en wat niet. Waar ik goed in ben, en waar je beter iemand anders op kan zetten. Het kan soms wat hard over komen. Maar schept vertrouwen naar elkaar toe, waar je op kan bouwen.

Dit is een greep uit mijn levensverhaal. Er zijn door de jaren heen zoveel dingen gebeurd, dat ik nog wel 10 pagina’s vol kan schrijven, en zal ongetwijfeld dingen vergeten zijn. Ik sta altijd open om er verder op in te gaan, voor als je meer interesse hebt. Ik kan je zelfs voorbeelden laten zien. Wat dat betreft ben ik een goede leermeester om al mijn kennis en knowhow over te brengen. Maar laten we dat eens doen bij een “keukentafelgesprek”. Andersom kan natuurlijk ook. Je kan alles bij mij kwijt, al weet ik dan soms niet wat ik terug moet reageren… iets met Aspergers…

Groetjes, Johan